Theaterrecentie

Theaterrecentie

Iets wat wij, jongeren, misschien niet meer zoveel doen is een theater bezoeken.

Maanden is er al reclame op tv, internet, radio en eender welk medianetwerk over de musical '14-'18. In eerste instantie was ik niet zo happig om nog maar eens een oorlogsverhaal te aanschouwen, maar bij nader inzien besef je dat dit iets unieks is. En als de kans zich dan aanbiedt om zoiets in levende lijve te ondervinden moetje die met beide handen grijpen. Het was in de laatste week van de uitvoeringen. Het is net alsof we gewacht hadden op het allerlaatste moment om dan toch te beslissen om te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Op een koude donderdagavond stappen mijn ouders en ik in de auto en vertrekken we ruim op tijd naar de Nekkerhal in Mechelen. We wouden zeker niet te laat komen voor, achteraf gebleken, één van de mooiste belevingen ooit. Daar aangekomen werden we al als vips behandeld, wat voor die kostprijs wel gestrookt was. We konden onze auto parkeren op de privé-parking en op die manier konden we hem met een gerust hart achterlaten.  

Vol spanning werden we naar onze rood bekleedde plaatsen geleid. de continue toestroom van mensen zorgde er al snel voor dat de zaal volledig gevuld was. De lichten werden gedimd en het spektakel kon beginnen. Het verhaal handelde, zoals vele andere verhalen over de oorlog, over mannen die alles achter moesten laten om aan het front te gaan vechten. Zo zag je hoe vier hartsvrienden van hun geliefden afscheid namen en elk van hen beloofde terug te komen. Een belofte die iedereen koesterde en hoopte te kunnen waar maken. Dit is, denk ik, ook het enige wat die mensen op dat moment recht hield. Het idee dat ze weer naar huis konden en dat ze hun draad weer gewoon konden opnemen, waar ze hem voor de oorlog hadden laten vallen. Maar wat ze niet wisten was dat ook al kwamen ze terug, alles zou veranderd zijn. Maar nu lopen we voorop de feiten. De vier vrienden komen aan het front aan en merken dat niets klopt van wat er hen verteld werd op het thuisfront. De oorlog zal niet zo snel afgelopen zijn als voorspeld. Iets wat dit theaterstuk zeer goed weergeeft zijn de verschillen tussen de twee fronten. Enerzijds heb je het thuisfront die zo onwetend mogelijk gehouden worden en anderzijds heb je het echte front waar gevochten wordt en waar er zich bloederige en schrijnende taferelen afspelen. Er kan toch niets erger zijn dan vrienden zien sterven? De brieven van thuis die je op dat moment zouden kunnen opvrolijken, komen steeds in kleinere aantallen aan op hun bestemming. Zo ook het geval bij de hoofdrolspeler. Hij moet zijn zwangere vrouw achterlaten, maar hoopt op tijd terug te kunnen keren voor de geboorte. Dit is natuurlijk onmogelijk, maar toch zal hij zijn zoon te zien krijgen, wanneer hij tegen alle regels 's nachts zijn kamp verlaat om naar huis terug te gaan. Dit zorgt voor ontroerende beelden, die zelfs de hardste steen doen smelten. Al snel vermindert het vrolijke gevoel wanneer twee van de hartsvrienden en ja, zelfs de hoofdrol speler er het leven bij laat. Slechts één van de vrienden zal terugkeren naar huis. Het mooie is wel dat hoewel het barre tijden waren hij toch liefde heeft gevonden.

Leesautobiografie



Van kleins af aan ben ik dol op verhalen. Elke avond, voor het inslapen, werd er een verhaaltje voorgelezen door mijn papa, mijn mama of één van mijn grootouders. Eerst waren het de avonturen van Nijntje, Dick Bruna's schattig konijntje. Later kwamen de themaverhalen uit de 'Tiny'-reeks aan de beurt afgewisseld met sprookjes van de gebroeders Grimm. Ik was zo geboeid door al deze verhalen dat ik de tekst ervan haast helemaal uit het hoofd kende en de voorgelezen zinnen vaak zelf afmaakte. Mijn opa durfde soms ook wel eens woorden te veranderen of woorden uit de tekst weg te laten, wat ik geweldig vond, want dan kon ik hem, heel fier, op foutjes wijzen. Ik had ook nog tal van luister-Cd's die ik, zelfs nu nog, als ik de slaap niet kan vatten, in mijn radiospeler steek en met veel plezier beluister tot ik uiteindelijk in dromenland belandt.

In het eerste leerjaar leerde ik dan eindelijk zelf lezen. Ik had er zo naar uitgekeken en toch liep het niet zo vlot. Meteen vond ik lezen niet meer zo leuk en liet ik de boekjes en de verhalen liever in de boekenkast staan. Juist omdat ik het niet goed kon, was voor mij het lezen op dat ogenblik eerder "dwangarbeid" ondanks alle mogelijke pogingen van mijn ouders om het aantrekkelijk, aangenaam, leuk en boeiend te maken. Zo kochten ze, voor op vakantie, boekjes uit de reeks 'De Regenboogelfjes' van Daisy Meadows waaruit ik elke dag een hoofdstuk "mocht", maar voor mij was het eerder "moest", voorlezen.

In het derde leerjaar, toen ik stilaan te oud geworden was voor deze boekjes, ontdekte ik de strips van F.C. De Kampioenen. En voor het eerst ondervond ik echt plezier bij het lezen.

In het middelbaar maakte ik voor het eerst kennis met de "echte" literatuur, of beter gezegd met de "opgelegde" literatuur. De inhoud van de boeken uit de schoolselectie had vaak iets te maken met het verlies en met de dood en kon me daarom aanvankelijk weinig inspireren, laat staan boeien. Ik miste de vrolijkheid maar vooral de goede afloop. En toch moet ik toegeven dat sommige boeken, zoals o.a. 'Wild Vlees', 'Gebroken Soep', 'De Jongen in de Gestreepte Pyjama' me, achteraf gezien, hebben geraakt en tot reflectie hebben bewogen. Het waren stuk voor stuk sterke, realistische, zeg maar menselijke en vaak confronterende verhalen. Het soort verhalen die ik weliswaar nooit spontaan zou gaan lezen, maar waarvan ik toch blij ben dat ik er mij heb doorgeworsteld.

Eigenlijk gaat mijn voorkeur uit naar boeken die mijn fantasie prikkelen; boeken die mij doen dromen. Zo kwam ik terecht bij de 'Wings'-reeks van Aprilynne Pike, 'The Chemical Garden Trilogy' van Lauren Destefano, de 'Halo'-reeks van Alexandra Adornetto en de 'Lunar Chronicle' van Marissa Meyer. Ik verwacht van een boek dat het mij meesleurt en mij niet meer loslaat tot de allerlaatste bladzijde. Het ideale boek voor mij, is een frisse cocktail van avontuur, fantasie en romantiek.