Balansverslag
De eindstreep is in zicht. Ons laatste jaar van het secundair onderwijs loopt op zijn einde. Je zou kunnen zeggen en verwachten dat we ondertussen wel al volwassen geworden zijn. En dat is ook wel zo. Gedurende die zes jaar hebben de leerkrachten ons proberen vormen tot verstandige en zelfstandige adolescenten. Dit liep niet altijd van een leien dakje. Het gebeurde met vallen en op staan, maar we hebben het toch voor elkaar gekregen. Deze lijn kunnen we doortrekken tot het vak Nederlands. Jaar per jaar gingen we een stapje vooruit.
In het begin mochten we onze boeken nog zelf kiezen. Onze keuzes waren al snel gemaakt. Het moesten boeken zijn dat ging over feeën of prinsessen (of in het geval van jongens: piraten of voetballers). Jaar na jaar ging men toch strenger en strenger toezien op die keuzes. Zo kregen we een lijst met boeken waaruit we moesten kiezen. En steeds verdwenen er meer en meer kinderlijke verhalen. De zwaardere thema's kwamen naar boven, zoals de dood, mishandeling, oorlog,... Op het eerste zicht is deze overgang heel normaal. We worden ouder en gaan steeds meer te maken krijgen met minder leuke gebeurtenissen. Dat hoort nu eenmaal bij het leven. Maar als je er eens over nadenkt, is dat ook een eigenaardige evolutie. Waarom zouden volwassenen geen kinderboeken meer kunnen of mogen lezen. Waar is alle vrolijkheid en onbezonnenheid gebleven in die boeken voor volwassenen. Moet alles dan zo serieus zijn? En dan nog maar te zwijgen over die zware thema's. Zit de wereld al niet genoeg met problemen? Waarom in een boek dan nog extra problemen creëren. Mensen worden meegesleurd in het boek en gaan zich gelijkstellen aan de personages. Door zo een boeken krijg je dan toch ook geen goed gevoel bij de afloop. En dat is nu net, wat mij wat gestoord heeft aan de opgelegde boeken van dit jaar. Waarom kon er geen enkel verhaal tussen zitten met een 'Happy End'? Beide verplichte boeken handelde over een verlies of onrechtvaardigheid. Aan een kant is dit ook wel normaal, want de wereld zit eigenlijk niet anders in elkaar. Zo een boeken zijn op dat gebied dan ook wel een voorsmaakje van wat er staat te wachten. Dat volstaat wel wat betreft de inhoud. Daarnaast is er ook een ander aspect dat veranderd is, namelijk de schrijfwijze. Ook deze werd steeds moeilijker en moeilijker. Op sommige momenten moest ik passages opnieuw lezen omdat ik ze niet meteen begreep of kon plaatsen.
Over het algemeen ben ik wel bij dat er boeken worden opgelegd. Op die manier verruim je jouw kennis en blijf je niet steeds steken in hetzelfde genre. Zo heb ik ondertussen boeken gelezen die ik, normaalgezien nu of binnenkort, nog niet gelezen zou hebben. Beoordeel het boek ook niet altijd op de kaft: is een oud gezegde die klopt als een bus. Het is niet omdat de voorflap er niet aantrekkelijk uitziet dat het geen mooi en ontroerend boek kan zijn. Dit alles terzijde vind ik het wel jammer dat er niet meer 'feel-good' boeken werden opgegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten