Theaterrecentie

Theaterrecentie

Iets wat wij, jongeren, misschien niet meer zoveel doen is een theater bezoeken.

Maanden is er al reclame op tv, internet, radio en eender welk medianetwerk over de musical '14-'18. In eerste instantie was ik niet zo happig om nog maar eens een oorlogsverhaal te aanschouwen, maar bij nader inzien besef je dat dit iets unieks is. En als de kans zich dan aanbiedt om zoiets in levende lijve te ondervinden moetje die met beide handen grijpen. Het was in de laatste week van de uitvoeringen. Het is net alsof we gewacht hadden op het allerlaatste moment om dan toch te beslissen om te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Op een koude donderdagavond stappen mijn ouders en ik in de auto en vertrekken we ruim op tijd naar de Nekkerhal in Mechelen. We wouden zeker niet te laat komen voor, achteraf gebleken, één van de mooiste belevingen ooit. Daar aangekomen werden we al als vips behandeld, wat voor die kostprijs wel gestrookt was. We konden onze auto parkeren op de privé-parking en op die manier konden we hem met een gerust hart achterlaten.  

Vol spanning werden we naar onze rood bekleedde plaatsen geleid. de continue toestroom van mensen zorgde er al snel voor dat de zaal volledig gevuld was. De lichten werden gedimd en het spektakel kon beginnen. Het verhaal handelde, zoals vele andere verhalen over de oorlog, over mannen die alles achter moesten laten om aan het front te gaan vechten. Zo zag je hoe vier hartsvrienden van hun geliefden afscheid namen en elk van hen beloofde terug te komen. Een belofte die iedereen koesterde en hoopte te kunnen waar maken. Dit is, denk ik, ook het enige wat die mensen op dat moment recht hield. Het idee dat ze weer naar huis konden en dat ze hun draad weer gewoon konden opnemen, waar ze hem voor de oorlog hadden laten vallen. Maar wat ze niet wisten was dat ook al kwamen ze terug, alles zou veranderd zijn. Maar nu lopen we voorop de feiten. De vier vrienden komen aan het front aan en merken dat niets klopt van wat er hen verteld werd op het thuisfront. De oorlog zal niet zo snel afgelopen zijn als voorspeld. Iets wat dit theaterstuk zeer goed weergeeft zijn de verschillen tussen de twee fronten. Enerzijds heb je het thuisfront die zo onwetend mogelijk gehouden worden en anderzijds heb je het echte front waar gevochten wordt en waar er zich bloederige en schrijnende taferelen afspelen. Er kan toch niets erger zijn dan vrienden zien sterven? De brieven van thuis die je op dat moment zouden kunnen opvrolijken, komen steeds in kleinere aantallen aan op hun bestemming. Zo ook het geval bij de hoofdrolspeler. Hij moet zijn zwangere vrouw achterlaten, maar hoopt op tijd terug te kunnen keren voor de geboorte. Dit is natuurlijk onmogelijk, maar toch zal hij zijn zoon te zien krijgen, wanneer hij tegen alle regels 's nachts zijn kamp verlaat om naar huis terug te gaan. Dit zorgt voor ontroerende beelden, die zelfs de hardste steen doen smelten. Al snel vermindert het vrolijke gevoel wanneer twee van de hartsvrienden en ja, zelfs de hoofdrol speler er het leven bij laat. Slechts één van de vrienden zal terugkeren naar huis. Het mooie is wel dat hoewel het barre tijden waren hij toch liefde heeft gevonden.