Recensies

Recensie

 

Hoewel het even stil gebleven is aan de kant van Stefan Brijs, is zijn derde roman, namelijk 'De Engelenmaker', weer eens een schot in de roos. Hij combineert in zijn boek het onheil met hier en daar toch een sprankel hoop, de strijdlust om iets te bereiken met het wantrouwen van de andere er tegenover. Hij laat de vaak voorkomende situaties uit een klein dorpje goed naar voor komen, met de  daarbij horende roddels en achterklap. Het is een boek dat veel tegenstrijdige gevoelens en twijfels bij de lezer oproept. Wie is nu de slechterik in het verhaal? Is de dokter te ver gegaan in zijn onderzoek? Hield hij van de kinderen? Deze en nog enkele vragen achtervolgen je doorheen het hele verhaal. En dan is het nog maar de vraag of je er op het einde antwoorden op krijgt.

 

Om het verhaal goed te kunnen kaderen, keren we terug naar de jaren '80. Op medisch vlak staat men nog niet zo ver, maar men is volop bezig met de uitbreiding van de kennis. Zo ook op het vlak van de voortplanting. Wanneer de zeer gedreven Victor Hoppe afstudeert aan de universiteit, stort hij zich op het 'leven geven'. Hij spitst zich toe op een wel heel speciale tak van de gynaecologie; hij wil namelijk klonen maken. Na vele mislukte experimenten op muizen, lukt er toch één. Zonder dit te kunnen/willen herhalen, wil hij dit experiment meteen uitvoeren op mensen. Iedereen staat hier nogal sceptisch tegenover, maar toch krijgt hij van stafdokter Rex Cremer het voordeel van de twijfel. Een lesbisch koppel, dat graag een kind zou krijgen, neemt dan toch deel aan zijn proef, zonder eigenlijk de gevolgen in overweging te nemen. Victor Hoppe belooft hen een  kind dat op hen zal lijken. Over dit laatste feit is Victor niet helemaal eerlijk. Het zal een kind zijn dat eruit ziet als hijzelf., met een hazenlip. Zo zal hij kunnen aantonen dat het wel degelijk om klonen gaat. Als het kind namelijk, ook een hazenlip heeft, met zijn specifieke kenmerken, kan hij bewijzen dat klonen maken wel degelijk kan. Natuurlijk, kan hij zijn "geheim" niet blijven verzwijgen. Op een bepaald ogenblik zal hij wel kleur moeten bekennen en verklappen hoe het kind er echt zal uitzien en vooral om hoeveel kinderen het zal gaan, want in plaats van één op de ouders lijkend kind, zullen er drie op Victor lijkende kinderen geboren worden. Toen de draagmoeder dit vernam, wou ze eigenlijk niet langer doorgaan met de zwangerschap  en besloot Victor de kinderen op de wereld te laten komen waarna hij ermee vertrok naar Wolfheim, zijn geboortestad. Eens daar aangekomen, slaat de geruchtenmolen op hol. Het feit dat de kinderen er 'gruwelijk' uitzien zorgt voor extra oproer in het dorpje. Misschien zijn ze wel duivels, net zoals Victor als kleine jonge ook bestempeld werd. Dit alles zorgt voor een voelbare spanning bij de toch religieuze bevolking. Nadat Victor heeft aangetoond dat hij niet met slechte bedoelingen is teruggekeerd, namelijk door het leven te redden van een kind, wordt hij stilaan geaccepteerd. Maar toch blijven vele vragen ook bij de dorpelingen nazinderen. Niet enkel over de kinderen, maar ook over de jeugd van Victor, wat voor de lezer wel uitgebreid uit de doeken gedaan wordt. Hoe hij als kleine jongen naar een klooster gestuurd werd, hoe hij als duivels en debiel aanzien wordt... De problemen uit zijn jeugd kunnen wel een verklaring zijn voor zijn asociaal en apathisch gedrag.

Er zijn verschillende momenten waarop je denkt dat je het verhaal eindelijk volledig doorzien hebt, maar dan komt er weer een verzwegen element naar boven dat je niet had zien aankomen. Op deze manier houdt de auteur zijn boek spannend en ondoorgrondbaar.